Bha mi an dòchas agus, às dèidh a h-uile rud a bha mi air cluinntinn mu dheidhinn, an dùil gum biodh an leabhar seo math dha-rìribh, agus...cha robh. Tha an cànan/cleachdadh-cànain aig Tim Armstrong, an dòigh anns a bheil e a’ sgrìobhadh agus a’ dealbhadh, fìor-mhath — chan e sin an dùbhlan, ach nach eil an stòiridh, an dreachd, a’ tighinn còmhla mar bu chòir.
Bha na tachartasan san nobhail a’ faireachdainn do-cheangailte bhon a chèile, mar nach robh deagh adhbhar ann air an son. Agus cha d’ fhuair mi riamh beachd fhìor dhen t-saoghal anns an robh iad, oir cha robh iad ann an àite sam bith ach airson cuid de dhuilleagan.
Bha mi ag iarraidh barrachd, ach cha robh ann an dòigh math: bha mi ag iarraidh barrachd oir cha robh gu leòr ann airson ’s gun creid mi an sgeulachd. Bha a h-uile rud a’ tachairt agus a’ dol air adhart ro luath, nam bheachdsa, agus bha cus àiteachan ann. Chan eil mi a’ cur mòran earbsa anns na h-aonachdan aig Aristotle, ach ann an leabhar mar seo, goirid gu leòr, ’s dòcha gum bu chòir dhan ùghdar a bhith a’ smaoineachadh orra, gu h-àraid (san leabhar seo) air aonachd an àite.
(deasaichte 25.6.18): Chuir mi an rangachadh agam suas gu 4 rionnagan — chan eil mi buileach cinnteach carson, ach chòrd an leabhar seo rium na b’ fheàrr an dàrna turas a leugh mi e. Tha an turas chun na Talmhainn fhathast a’ togail cheistean nach tèid a fhreagairt, ach cha robh an leabhar a’ faireachdainn a cheart cho luath an turas seo, agus b’ e sin an gearrain bu mhotha agam a’ chiad turas.
(air ais: prìomh-dhuilleag · lèirmheasan a rèir ùghdair · lèirmheasan a rèir dùthcha · lèirmheasan eile o na Stàitean Aonaichte)